---

De rivier de Miño is geboren in de Pedregal de Irimia [1] van de Sierra de Meira, op een hoogte van 750 m, in de gemeente Meira, in het noordoosten van de provincie Lugo, vanwaar hij ondergronds stroomt tot hij uitkomt in de lagune «fonmiñá »(Pastoriza), gelegen in de provincie Lugo, 600 meter boven zeeniveau, en wordt historisch gezien als zijn geboorteplaats beschouwd. De Miño ligt in het Galaico-massief en tussen het Cantabrische gebergte en het León-gebergte, twee van de meest regenachtige gebieden van het Iberisch schiereiland, een van de belangrijkste rivieren van de Atlantische helling.



De hele bovenloop is uitgeroepen tot biosfeerreservaat. De Miño-rivier stroomt zijn eerste veertig kilometer door het Lugo-plateau (Terrachá), een schiervlakte waarvan de hoogte varieert tussen vierhonderdvijftig en zeshonderdvijftig meter boven zeeniveau.



Het dient, in zijn laatste 76 km, als de grens tussen Spanje en Portugal, en mondt uit in de Atlantische Oceaan en vormt een monding tussen La Guardia (Pontevedra) en Caminha. Het is bevaarbaar in zijn laatste 33 km, tot Tuy.



Tussen Lugo en Orense heeft de Miño drie stuwmeren (Belesar, Peares, Velle) en tussen Orense en de grens met Portugal nog twee stuwmeren (Castrelo en Frieira).



De Miño passeert onder andere de steden Lugo, Orense, Ribadavia, Francelos, Tuy en Portomarín.



De belangrijkste zijrivieren zijn de Sil, Neira, Avia, Barbantiño en Búbal rivieren.

Hoofdcategorie: zijrivieren van de Sil







Legendes, tradities en bijgeloof



De mondelinge overlevering vertelt dat Galicische mythologische figuren in het stroomgebied van de Miño leefden, zoals feiticieras die in dezelfde rivier leefden, de Xarcos die in putten leefden verspreid over het hele bekken en vismensen die amfibieën waren met de mogelijkheid om beiden in het land als in het water.



Er is een legende die zegt dat je, toen je door de Miño rond Arbo navigeerde, een steen in je mond moest dragen om te voorkomen dat je tijdens de reis kunt spreken, anders zouden de feiticieras met je rotzooien.



In Santa Marta de Ribarteme is er een merkwaardige pelgrimstocht, die bestaat uit degenen die door de heilige zijn genezen, in processie gaan, in de doodskisten worden geplaatst waarmee ze zouden zijn begraven als de heilige niet had voorbede.



Toen de Romeinen naar het schiereiland kwamen, dachten ze dat de Miño een spookachtige rivier was. Ze geloofden dat achter hem, verborgen in de mist, het einde van de aarde was (finis terrae), een enorme klif die hen de leegte in zou sturen.

---